Deze keer zal ik niet al te lang op me laten wachten. De foto's die ik zelf gemaakt heb krijg ik nog even niet in het goede formaat, maar het verhaal krijgen jullie alvast:

 

Limburgs Zwaarste 100 km DNF, 80 km wel gefinisht!

 

Vorig jaar was op de site van Ultraned al in aanraking gekomen met het fenomeen Limburgs Zwaarste. Een ultratrail in ons eigen land over 60, 80 of 100 km. Vorig jaar liep ik de 60 van Texel en dacht ik: leuk, ik doe volgend jaar in Limburg 60 km! Maar ergens is er afgelopen jaar iets misgegaan in mijn beoordelingsvermogen. Ik had me ingeschreven voor de 100 km in Limburg. Ach, dat moest ook kunnen na een training naar Parijs van 80 km.

 

En zo reed ik dus afgelopen vrijdag met Marion Meesters naar Heerlen, waar we een nachtje in het natuurvriendenhuis van het Nivon mochten vertoeven. Eerst nog even lekkere pizza gegeten, voor we op tijd naar bed gingen. De nachtrust werd helaas wild verstoord door onze kamergenote, die met deuren sloeg, vloekte, ritselde en snurkte. Ach, dat weten we voor de volgende keer...

 

Al heel vroeg ging de wekker en mochten we aanschuiven voor het ontbijt. Daar zaten meer van die malle ultralopers hun boterhammekes al weg te werken. Die brandstof zouden we nodig hebben in het regenachtige Limburg.

 

Om 6 uur mochten we, na een korte instructie van Willem Mütze, het schemerdonker in.

 

 

Op weg naar Vaals konden we lekker glibberen op modderpaadjes en over grasweides rennen. De eerste gemene stukjes klimmen kwamen ook al snel. Het eerste stuk heb ik met ervaren ultraloper Rudy van der Heijden gelopen. Hij gaf me goede tips over opbouw en was erg gezellig om een stukje mee op te lopen!

 

Ergens tussen het drielandenpunt en het Hijgend Hert ben ik Rudy kwijtgeraakt, maar er liepen genoeg andere leuke mensen om mee te kletsen. Op een kilometer of 30 begon mijn knie weer te zeuren, zoals hij ook al in Parijs had gedaan. Met de Batavierenrace komend weekend in gedachten, heb ik een hele tijd getwijfeld of ik zou stoppen of niet. De kniepijn was stabiel, maar vervelend. Dus, na overleg met manlief via de telefoon, besloten tot het 50 km punt te lopen en daar te beslissen wat ik zou doen.

 

Vlak voor de drankpost kwam Joeri me achterop gelopen. Hij heeft ook de Ecotrail gelopen in maart. We hebben even lekker kunnen kletsen over de Ecotrail en over trailrunning in het algemeen. Oh en nog even lekker geroddeld over allerlei mensen. Hahaha. Samen kwamen we op de 50 km drankpost aan. Joeri nam een boterham met pasta en ik stond lekker een bekertje vla te eten. Net als stoere ultraloper Ludo Depoortere (die toch maar mooi de Spartathlon gefinisht heeft vorig jaar).

 

Ik besloot nog een drankpost verder te gaan. Dan had ik in ieder geval 60 km gelopen, hetzelfde als de kortste afstand van Limburgs Zwaarste. Zo gezegd, zo gedaan. Even nadat ik verder was gegaan kwam Ludo me achterop lopen. Hij herkende me aan mijn vrolijke kleding! We hebben nog even gekletst, maar hij ging me veel te hard. Wel jammer, want ik had nog wel veel langer met hem willen praten over ultralopen. Maar misschien komen we elkaar nog wel eens ergens tegen. Vast wel, zo groot is de wereld niet.

 

Een stukje verder kwam Joeri me weer voorbij. Hij wist dat ik twijfelde over uitstappen. Dus heeft-ie me uitgelegd wat er op tramkaartjes in Gent staat. Daar staat namelijk op: Nie pleujen, wat 'niet plooien' betekent. Niet vouwen dus. Maar ook 'niet opgeven'. Dat ingedachtig kwam ik op drankpost 59 km aan. Daar stond een blije Waal of Fransman rond te springen en te roepen dat hij ging stoppen omdat hij het marathonpunt voorbij was. Ik vond dat-ie gewoon 60 km moest lopen, dus samen gingen we weer op pad. Nie pleujen dus. Ik had inmiddels ook gezien dat ik wandelend makkelijk de limiet van de 80 km kon halen. Ook die van de 100 km, maar ik had wel nog steeds die Batavierenrace in het vooruitzicht. Een beetje heel blijven dus.

 

Een stukje verderop hoorde ik achter me iemand iets over schaapjes roepen. Hahahaha, gekke Onno was me achterop gelopen. Zijn eerste ultraloop en dan meteen de 60 km van Limburgs Zwaarste doen! Stoer hoor. Hij had het niet makkelijk, maar ging wel lekker door. Karin was ook nog goed op weg, maar liep een stuk verder naar achteren. Achteraf zou blijken dat dat ook kwam omdat Karin en de weg vinden niet altijd een goede combinatie zijn... hahahahaha!

 

Bij de volgende drankpost stond ook Joeri weer, samen met nog een afvallige 100 km loper, Jan Seuren. Samen gingen we het extra rondje voor de 80 km in, no way dat we naar Valkenburg gingen rennen! Daar gingen we weer, al keuvelend op de laatste 10 km naar Heerlen. Inmiddels waren we er al achter dat we gezamenlijke kennissen hadden (ik ken een hoop malle Belgen), dus daar konden we fijn over kletsen. Sorry jongens (Dirk en Geert), we hebben lekker over jullie gekletst!

 

Opeens begon het weer te betrekken! Weer regen! Of hagel! Alsof we daar nog niet genoeg van hadden gehad. Het was niet voor niets zo'n modderbende geworden. Al dat water uit de hemel! Nee, we gingen ons niet weer nat laten regenen. We zetten er toch maar weer een hobbeltje in en gingen op weg voor de laatste 1500 m. Ik moest zo nodig nog een foto maken van het laatste km bordje, dus ik liep wat achterop. Maar Joeri was zo lief om op me te wachten. Samen zijn we het laatste stukje naar boven gerend en konden aftikken op 10:38:00. Da's toch een mooie prestatie voor 80 km in de blubber, regen, hagel enzo!

 

Wat een geweldig georganiseerde wedstrijd is dit. Of eigenlijk geen wedstrijd, want het is één van Willems FunRuns! En een plezier heb ik gehad! 80 km lang. Volgend jaar ben ik er weer bij en ga ik nog eens checken of de vlaai in Valkenburg lekkerder is dan elders op de route...